หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 34

เก้าอี้ลายมังกรเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานะ เมื่อนั่งลงไปแล้วทำให้ดูมีพลังมาก ถึงแม้ว่ากู่เวิ่นเทียนจะสะสมของไว้มากมายแค่ไหน แต่เก้าอี้ลายมังกรคือสิ่งที่เขาหวงแหนมากที่สุด เขาแทบจะนั่งบนเก้าอี้ตัวนี้ทุกวัน เพื่อสัมผัสถึงความน่าเกรงขามตอนยุคสมัยนั้น!

“ท่านกู่ ผมขอแนะนำให้คุณเผาเก้าอี้ลายมังกรตัวนั้นทิ้งไปเสีย อาจจะทำให้คุณมีชีวิตยืนยาวกว่านี้อีกหน่อย!”

เฉินผิงพูดกับกู่เวิ่นเทียน

“หมายความว่าอย่างไร” กู่เวิ่นเทียนเลิกคิ้วขึ้น “อายุยังน้อยขนาดนี้ นี่คุณกำลังแช่งให้ผมตายอย่างนั้นหรือ”

กู่เวิ่นเทียนโมโห ถ้าเกิดไม่เห็นแก่หลินเทียนหู่ละก็ เฉินผิงคงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้ามาในคฤหาสน์ของเขาด้วยซ้ำ และตอนนี้เฉินผิงก็ยังพูดจาเป็นลางร้ายอีก กู่เวิ่นเทียนจะไม่โกรธได้อย่างไร!

“ท่านกู่โปรดระงับความโกรธก่อน คุณเฉินพูดเช่นนี้ ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ!”

หลินเทียนหู่รีบลุกขึ้นห้ามปรามกู่เวิ่นเทียน และพูดกับเฉินผิงที่อยู่ด้านหลังว่า “คุณเฉิน ในเมื่อคุณเห็นอะไรบางอย่าง ผมหวังว่าคุณจะพูดออกมาให้ชัดเจน ท่านกู่ก็ไม่ใช่คนนอกแต่อย่างใด!”

แน่นอนว่าหลินเทียนหู่รู้ว่าเฉินผิงมีความสามารถ ถ้าไม่อย่างนั้นจะเป็นถึงประมุขตำหนักมังกรฟ้าได้อย่างไร!

“ไอ้หนุ่ม วันนี้คุณพูดเรื่องไม่มีมูลขึ้นมา ใครก็ช่วยคุณไม่ได้!”

กู่เวิ่นเทียนส่งเสียงหึในลำคออย่างเย็นชา และลุกขึ้นจากเก้าอี้ลายมังกร!

เฉินผิงไม่รีบร้อนและยิ้มอ่อน “เก้าอี้ลายมังกรตัวนี้เป็นขององค์จักรพรรดิจริง และก็มาจากราชวงศ์หมิงจริง แต่น่าเสียดายที่บนเก้าอี้ลายมังกรตัวนี้เต็มไปด้วยความอาฆาต ถ้าเกิดผมเดาไม่ผิดละก็ องค์จักรพรรดิในราชวงศ์นั้นสวรรคตอยู่บนเก้าอี้ตัวนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่มีแรงอาฆาตรุนแรงถึงเพียงนี้”

“ที่ท่านกู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ลายเสือตัวนี้แล้วไม่รู้สึกอะไร เป็นเพราะที่นี่เต็มอิ่มไปด้วยพลังงาน และเหมือนเป็นแดนสวรรค์ จึงระงับแรงอาฆาตบนเก้าอี้ลายมังกรไว้ได้ชั่วคราว แต่ว่าตอนนี้ มังกรเก้าตัวบนเก้าอี้เต็มไปด้วยความแค้น ถ้าคุณยังเก็บไว้ต่อไป เกรงว่าคุณคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน คุณไม่เห็นหรือว่าหัวมังกรทั้งเก้าหัวบนเก้าอี้เริ่มเป็นสีดำจางๆ แล้ว!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ กู่เวิ่นเทียนก็ตัวสั่นเทาและรีบมองไปที่เก้าอี้ลายมังกรของเขา เขาเห็นว่าสีของหัวมังกรทั้งเก้านั้นแตกต่างจากที่อื่นเล็กน้อยและมันก็กลายเป็นสีดำเล็กน้อยจริงๆ!

“ไอ้หนุ่ม ขู่ฉันให้มันน้อยๆ หน่อย หัวของมังกรเปลี่ยนเป็นสีดำเพราะมีอายุมากแล้วและเกิดการออกซิเดชั่นเป็นเวลานาน แรงอาฆาตอะไรกัน เพ้อเจ้อ!”

กู่เวิ่นเทียนตบโต๊ะด้วยความโมโหและพูดออกไปทันที

“ถ้าไม่เชื่อก็ลืมไปซะ!” เฉินผิงแสยะยิ้ม “ผมเห็นว่าคุณพูดเตือนสติผม จึงอยากจะช่วยชีวิตคุณไว้ แต่คุณกลับไม่ซาบซึ้งในบุญคุณ หรือนี่อาจจะเป็นชะตากรรมของคุณก็ได้ อย่าเห็นเพียงแค่ว่าตอนนี้ร่างกายไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณจะฝันร้ายทุกคืน ฝันว่าถูกงูเหลือมพันร่างไว้ และสุดท้ายก็จะตื่นขึ้นมาเนื่องจากหายใจไม่ออก คุณคงจะฝันแบบนี้อย่างน้อยก็ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว!”

เฉินผิงพูดจบก็หันหลังเดินออกไป!

“คุณเฉิน!” หลินเทียนกู่ทำตัวไม่ถูกและรีบตามเขาออกไป!

ในเวลานี้ กู่เวิ่นเทียนยืนค้างอยู่ที่เดิม ตัวเขาสั่นอย่างรุนแรง ต้องรู้ก่อนว่าเขาไม่เคยพูดเรื่องที่เขาฝันให้ใครฟังมาก่อน เฉินผิงคนนี้รู้ได้อย่างไร อีกทั้งยังรู้ละเอียดถึงขนาดนี้

“รอก่อน!”

กู่เวิ่นเทียนรีบก้าวตามออกไปและตะโกนเรียกเฉินผิง

“ทำไม ผมพูดถูกงั้นหรือ”

เฉินผิงถามกู่เวิ่นเทียน

ใบหน้าของกู่เวิ่นเทียนเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน แต่สุดท้ายก็พยักหน้าและพูดว่า “ไอ้...คุณเฉินพูดถูกแล้ว ช่วงนี้ผมฝันว่าโดนพันร่างมาโดยตลอด อีกทั้งยังฝันเหมือนกันทุกคืนด้วย เรื่องนี้กวนจิตใจผมมานานแล้ว!”

“งูเหลือมในฝันคือมังกรเก้าตัวบนเก้าอี้ ตอนนี้มังกรทั้งเก้าเต็มไปด้วยแรงอาฆาต แต่ยังไม่กลายเป็นสีดำสนิท ถ้าเกิดมังกรทั้งเก้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทละก็ แม้ต้าหลัวจินเซียนจะลงมายังโลก เกรงว่าก็คงช่วยอะไรคุณไม่ได้!”

เฉินผิงพูดเสียงเรียบ!

“แล้ว แล้วตอนนี้ผมต้องทำอย่างไร” ตอนนี้กู่เวิ่นเทียนเชื่อเฉินผิงแล้ว!

“เผาเก้าอี้ลายมังกรตัวนั้นซะ แต่ใช้ไฟธรรมดาไม่ได้ ต้องใช้กระดาษเงินกระดาษทองมาจุดไฟและเผาให้ทั่วเก้าอี้ลายมังกร และต้องเผาให้หมดจนไม่เหลือซากอะไร” เฉินผิงพูด

“นี่...” กู่เวิ่นเทียนมองไปที่เก้าอี้ลายมังกร สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียดาย ต้องรู้ก่อนว่าเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ในการซื้อเก้าอี้ลายมังกรตัวนี้มาจากต่างประเทศ กู่เวิ่นเทียนรู้สึกทำใจไม่ได้จึงพูดกับเฉินผิงว่า “คุณเฉิน นอกจากเผาเก้าอี้ลายมังกรตัวนี้ ยังมีวิธีอื่นอีกไหม”