รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 31

สีจิ่วเฉินปิดคอมพิวเตอร์ลง มีเพียงถังจือซย่าเท่านั้นที่ให้คำตอบนี้ได้ ว่าเธอคือเมียน้อยไร้ยางอายแล้วไปทำลายครอบครัวคนอื่นหรือไม่

“สืบต่อไป” สีจิ่วเฉินบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ฉู่เฮ่าตอบกลับแล้วเดินออกไป ดวงตากลมดำลึกของสีจิ่วเฉินเหมือนตกอยู่ในความคิด แม้กระทั่งลูกเธอก็ให้กำเนิดมาแล้ว เขายังต้องคาดหวังอะไรอีก

ถังชิงชิงกลับมาถึงบ้านก็รีบวิ่งเข้าห้องไป เธอกดหมายเลขโทรศัพท์หาซ่งซาน มีเพียงซ่งซานเท่านั้นที่สามารถระบายความโกรธแค้นของเธอได้

“เธอไปสร้างปัญหาที่บริษัทของถังจือซย่าเหรอ” ซ่งซานถามด้วยความประหลาดใจ

“พ่อของฉันซื้อบ้านให้มันด้วยราคาแปดล้านหยวนโดยไม่บอกฉันกับแม่เลย คิดว่าฉันจะไม่โกรธได้ไหมล่ะ”

“คิดไม่ถึงว่าถังจือซย่าจะมีความสามารถเช่นนี้ ชิงชิง เธอต้องระวังตัวให้ดี อย่าปล่อยให้มันขโมยทรัพย์สินของพ่อเธอไปทั้งหมด” ซ่งซานกล่าวเตือน

“ฮึ่ม! ฉันจะไม่ปล่อยมันไปแน่นอน และฉันก็จะไม่ให้มันได้ใช้ชีวิตดีๆแน่” ถังชิงชิงกัดฟันกรอด

“เธออยู่บ้านหรือเปล่าซานซาน คืนนี้ออกไปดื่มกัน!”

“เอ่อ...ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบายคงไปดื่มกับเธอไม่ได้ เธอหาคนอื่นไปเป็นเพื่อนเถอะ!” ซ่งซานปฏิเสธ

ถังชิงชิงรู้สึกว่าช่วงนี้ซ่งซานมีเรื่องปิดบังเธอมากเกินไป คงจะรู้ว่าเมื่อก่อนพวกเธอออกไปปาร์ตี้ด้วยกันเกือบทุกวัน

ในวิลล่าสุดหรู

ซ่งซานวางสายจากถังชิงชิงลง แววตาลึกๆของเธอก็หม่นหมองลงชั่วพริบตาเดียว แม่ของถังจือซย่าได้ช่วยชีวิตสีจิ่วเฉินและนี่ถือว่าเป็นบุญคุณ มันเพียงพอที่ถังจือซย่าจะสามารถขออะไรก็ได้ ถ้าเธอต้องการที่จะขอแต่งงานกับสีจิ่วเฉินก็ขอเพียงแค่เป็นคำพูดจากเธอเท่านั้น

สาเหตุที่ถังจือซย่าไม่ได้ร้องขอ ต้องเป็นเพราะอุปนิสัยของเธอแน่นอน เธอเป็นคนที่มีนิสัยดื้อรั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเสียตัวเองเพื่อเงินเลย เธอใช้ชีวิตอย่างมีสติตลอด

ดังนั้น ถังจือซย่าจะไม่ยอมแต่งงานเพื่อตอบรับความกตัญญูของผู้อื่นแน่ๆ ฉันยังจำได้เรื่องที่เธอเคยพูดตอนเรียนมัธยมว่าเธอเกลียดคนที่ทำให้แม่ของเธอเสียชีวิต ฉะนั้นในใจเธอยังเกลียดสีจิ่วเฉินอยู่หรือไม่

แต่ไม่ว่าอย่างไรซ่งซานก็จะต้องหยุด เธอจะไม่ยอมให้ทำตามเงื่อนไขนี้ และวิธีที่ดีที่สุดคือแสดงให้เธอเห็นว่าซ่งซานกับสีจิ่วเฉินกำลังรักกันอยู่แล้วเธอก็จะรู้สึกเกลียดตัวเองและยิ่งเกลียดสีจิ่วเฉินมากขึ้น

ซ่งซานเหลือบมองดูเวลา ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอควรไปที่หอรุ่ยเป่าได้แล้ว

เธอขับรถสปอร์ตที่สีจิ่วเฉินมอบให้ ซ่งซานสนุกกับการเป็นสตรีผู้มั่งคั่ง สมัยก่อนตอนที่อยู่บนท้องถนน เธอได้แต่อิจฉาพวกสาวสวยและรวย แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นคนถูกคนอื่นอิจฉา

ตราบใดที่เธอหยุดอยู่บนท้องถนน ทุกสายตาก็จะมองมาที่เธอ สายตาของเหล่าชายหนุ่มที่ตกตะลึง ทำให้เธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ณ หอรุ่ยเป่า

ซ่งซานขึ้นลิฟต์ไปที่แผนกออกแบบก่อนการปรากฏตัวของเธอจะทำให้พนักงานหญิงทุกคนในสำนักงานทั้งอิจฉาแล้วก็เคารพเธอ เพราะเธอเป็นเจ้านายของหอรุ่ยเป่าแห่งนี้

ซ่งซานเกินไปที่ประตูของถังจือซย่า และเปิดประตูเข้าไปโดยไม่กล่าวทักทาย

ถังจือซย่าที่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาสีหน้าของนางก็จมดิ่งไปทันที “เธอมาทำอะไร”

ซ่งซานสวมชุดเดรสกระโปรงคอวี ภายใต้คอเสื้อ มีชุดอัญมณีส่องแสงประกายที่ถูกจัดแสดงในวันนั้น เธอเอื้อมมือไปลูบมันแล้วถามถังจือซย่าว่า “นี่มาจากจิ่วเฉินแหละ เป็นไงดูดีไหม”

“ถ้าเธอจะแสดงให้เห็นถึงความเหนือกว่าละก็ เธอมาหาผิดคนแล้ว” ถังจือซย่าจ้องไปที่เธออย่างเยาะเย้ย เธอรู้จักซ่งซานดีพอ

ครอบครัวของซ่งซานไม่ได้ร่ำรวยมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่ความหยิ่งทะนงฟุ้งเฟ้อนั้นกลับมีมากเกินไป เมื่อใดก็ตามที่เธอมีของดีๆ เธอก็จะหาความรู้สึกของการดำรงอยู่ต่อหน้าผู้อื่น

“ฉันมาเพราะว่ามีนัดกับสีจิ่วเฉินไปทานอาหารค่ำ และเรายังมีเดทที่โรแมนติกในคืนนี้ งั้นก็ไม่ต้องพูดแล้ว” จริงๆแล้วซ่งซานเธอมาเพื่ออวดความสัมพันธ์ของเธอกับสีจิ่วเฉิน

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตาบอดไปมองเธอ แต่คนที่มีตาเขาก็คงรู้กันว่าเธอไม่เหมาะกับเขา” ถังจือซย่าก็โต้กลับเธออย่างไร้ความปรานีเช่นกัน

สีหน้าของซ่งซานมืดลงทันที เธอยิ้มอย่างเย็นชา “ถังจือซย่า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันอยู่ในหัวใจของเขา ทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้นล่ะ”

“ถ้างั้นเธอก็พูดมาสิ ว่าเธอไปล่อลวงเขาได้อย่างไร”